कुनै पनि मानिस आफ्नो घर परिवार अनी सिंगो राष्ट्र लाई छोडेर बिरानो मरुभुमी मा आएर ९० डिग्री गर्मीको पनि पर्भह नगरी आफ्नो शरीरको ख्याल नगरी आफ्नो प्रेयशी बाट टाढा भएर बस्न त कसलाई पो चाहाना हुन्छ र ? बधता र बिबस्ता ले गर्दा यो बिरानो मुलुक मा दुई वटा आँखा हुँदाहुँदै पनि अन्धो सारी आर्कको ईशारामा बच्नु परेको छ ! किन मलाई यो जिन्दगीले चोट दिन्छ गनीगनी शायद मेरो भाग्यमा पनि सधैं दु:ख पाउन लेखेको रहेछ! जहाँ गएपनी दुखीको जिन्दगीमा सुख र हासो भन्नी शब्द लोभ भैसकेछ! सपनाहरु मन भारी सजायर मेरी उनीलाई संसार भारीको माया दिने बाचा र कसम खाएर यो बिरानो मुलुकमा अनुबादन भएको छु! खै मानिसले सोचेजस्तो कहाँ हुदोरहेछ र धेरै पैसा कमाउनी लोभ मा दलाल को फन्दामा फशी सकेको छु! न त जीबनमा धन कमाउन सके न त आफ्नो प्रेयसी सँग बसेर खुशी साथ दु:ख सुख बादेर बस्न नै सकियो। आज मलाई आनयशी मेरी उनीलाई सम्झन पुक्छु शाहेद उनीले सोच्दिहुन पर्देशीले माया मर्यो भनेर नसोचुन पनि कसरी उनी सँग बिछोड भयको पनि झन्दै तिनै बसन्तहरु पर गरिसकेको छु! घरमा जाने कसको मन पो हुदैन र ! बिदेश आउँदा लीयको साहुको ऋन तिर्न सकेको छैन! दुब्नी बेलाको घाम झै भयकी ती मेरी आमा पर्देशी छोरा आउछ भनि मेरै बाटो हेरेर बसि होलिन आमा को मन त हो! हो आमा अब त म पनि अफ्नो गाउमा आउने सोचमा छु लाग्छ यस्तो गर्मीमा अर्कको गुलमी भयर पैसा कमाउनु भन्दा त सोदेशमा नै बसेर दु:ख, सुख गरेर आध पेत खाएकै बेस्ट हुन्छ होला ! एसै क्रम मा म मुन मदन कथा सम्झिन पुक्छु(हातको महीला सुनको थैला,के गर्नु धनले सागर सिस्नो खाएको बेस आनन्द मनले) यी हरबहरु सम्झिदा झसँग हुन्छु हो आमा म पनि अब त छिट्टै घर आउछु! हो आमा अब छिट्टै आउँदै छु! उही तपाईं को अभागि छोरा प्रसाद आले मगर। हाल दोहा कतार।।